Αρχαία Κινεζική Αυτοκρατορία:
Η αρχαία κινεζική γνώση σχετικά με τις φαρμακευτικές ιδιότητες των φυτών ήταν τρομερά προηγμένη. Οι βάσεις της “Παραδοσιακής Κινεζικής Ιατρικής” (TCM) ήταν οι βοτανικές θεραπείες, ο βελονισμός και το σιάτσου, οι οποίες υπήρχαν από το 2500 π.Χ.
Ο Κίτρινος Αυτοκράτορας, Huang Ti, έγραψε την “Εσωτερική Ιατρική” το 2800 π.Χ. Σε αυτό το βιβλίο ανέφερε τα αίτια και τη θεραπεία των ασθενειών, όπως επίσης και λεπτομέρειες για πολλά φυτά και τις φυτικές θεραπείες τους.
Η μεγαλύτερη συνεισφορά της Κίνας στην αρωματοθεραπεία, θεωρούνται τα εσπεριδοειδή. Πιστεύεται ότι σχεδόν όλα τα είδη εσπεριδοειδών προέρχονταν από αυτή τη χώρα, φτάνοντας τελικά στη Μεσόγειο τον 10ο αιώνα, μέσω των Αράβων.
Στα αρχαία χρόνια στην Κίνα η αρωματοθεραπεία ήταν γνωστή ως “παίρνοντας μια δόση αρώματος”. Οι Κινέζοι γέμιζαν μικρά φακελάκια με αρωματικά βότανα και τα έπαιρναν μαζί τους όπου πήγαιναν και τα μύριζαν όποτε ήθελαν.
Από τη δυναστεία των Χαν και έπειτα, η αρωματοθεραπεία απέκτησε μεγάλη δημοφιλία στην κινεζική ιατρική για τη βελτίωση της υγείας και τις λειτουργίες πρόληψης ασθενειών. Σύμφωνα με αρχαιολογικές ανασκαφές, βρέθηκε μεγάλος αριθμός καυστήρων αρωματοθεραπείας κατά τη δυναστεία των Χαν και αυτά τα ευρήματα έδειξαν ότι κατά τη δυναστεία των Ντανγκ δόθηκε μεγάλη προσοχή στην αρωματοθεραπεία. Χρησιμοποιούσαν πολύτιμα μέταλλα για την κατασκευή του καπνιστή, ο οποίος διαχωρίζεται σε δύο στρώματα και σε τρία στρώματα. Στη δυναστεία των Σονγκ ένας καπνιστής φτιαχνόταν με σχήματα ζώων για να σχηματίζει ένα στυλ.
Για ένα χρονικό διάστημα αφού ιδρύθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η αρωματοθεραπεία αδικήθηκε ως φεουδαρχική δεισιδαιμονία, επειδή δεν μπορούσες ούτε να δεις αλλά ούτε και να φας το άρωμα.
Σύμφωνα με την παραδοσιακή κινεζική ιατρική, το άρωμα που εισέρχεται στο σώμα μέσω του στόματος, της μύτης και των πόρων του δέρματος μπορεί να βελτιώσει τις λειτουργίες των εσωτερικών οργάνων και να ρυθμίσει το τσι και την κυκλοφορία του αίματος.
Με τη βοήθεια της μυρωδιάς, το ανθρώπινο σώμα επιτυγχάνει μια ισορροπία μεταξύ Yin και Yang και επιτυγχάνει έναν καλύτερο μηχανισμό αυτο-επισκευής.
Σύμφωνα με τον Εσωτερικό Κανόνα του Huangdi, τους πρώτους Κινέζους κλασικούς ιατρούς που χρονολογούνται πριν από 2.500 χρόνια, το περιβάλλον σε τέσσερις εποχές έχει αρκετά μεγάλη επίδραση στην ανθρώπινη υγεία, αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο αυτή της διάθεσης. Τα ανθρώπινα όντα έχουν πέντε κύριες διαθέσεις: θυμό, χαρά, λύπη, άγχος και φόβο. Συνεχείς εναλλαγές μεταξύ των διαθέσεων ή η έλλειψη ελέγχου ορισμένων διαθέσεων μπορούν να βλάψουν πολύ την υγεία ενός ανθρώπου. Το ποιοτικό άρωμα μπορεί να προσφέρει καλή διάθεση, όρεξη, υγιή ύπνο και υγιές σώμα.
Αρχαία Ινδία:
Η παραδοσιακή ινδική ιατρική, γνωστή ως Αγιουρβέδα (που σημαίνει «γνώση της ζωής»), είναι η αρχαιότερη μορφή ιατρικής πρακτικής στον κόσμο, με φυτά και φυτικά εκχυλίσματα να χρησιμοποιούνται συνεχώς εκεί από τουλάχιστον 5000 χρόνια πριν μέχρι σήμερα. Το 2000 π.Χ. Γράφτηκε στην Ινδία ένα από τα παλαιότερα και πολυτιμότερα βιβλία με καταγραφή φυτών, το “Vedas”. Αυτό αναφέρει διάφορες χρήσεις περισσότερων από 700 φυτών και ουσιών, όπως σανδαλόξυλο, μύρο, κόλιανδρος, τζίντζερ και κανέλα.
Στην Αγιουρβέδα, τα αιθέρια έλαια χρησιμοποιούνται για την εξισορρόπηση των τριών dosha (Vata, Pitta, Kapha) και ταξινομούνται και χρησιμοποιούνται με βάση την επίδρασή τους στη θερμοκρασία του σώματος και τον τρόπο με τον οποίο αυτό επηρεάζει τα dosha.
Η Αγιουρβεδική έννοια των doshas περιγράφει πώς οι κακές συνήθειες, η λανθασμένη διατροφή, η υπερβολική εργασία, κ.λπ. μπορεί να προκαλέσουν σχετικές ελλείψεις ή υπερβολές που προκαλούν ανισορροπία σε σχέση με τη φυσική σύσταση (prakriti) με αποτέλεσμα μια τρέχουσα κατάσταση (vikriti) που μπορεί να οδηγήσει στην ασθένεια.
Για παράδειγμα, η περίσσεια vata ενοχοποιείται για ψυχικές, νευρικές και πεπτικές διαταραχές, συμπεριλαμβανομένης της χαμηλής ενέργειας και της αποδυνάμωσης όλων των ιστών του σώματος. Ομοίως, η περίσσεια pitta ενοχοποιείται για την τοξικότητα του αίματος, τη φλεγμονή και τη μόλυνση. Η περίσσεια του kapha ενοχοποιείται για την αύξηση της βλέννας, του βάρους, του οιδήματος και της πνευμονικής νόσου, κ.λπ. Το κλειδί για τη διαχείριση όλων των doshas είναι η φροντίδα του vata, που διδάσκεται να ρυθμίζει τα άλλα δύο.
Τα έλαια καμφοράς, κανέλας, περγαμόντου και κυπαρισσιού είναι ζεστά και δυναμωτικά, τα έλαια σανταλόξυλου, γιασεμιού και τριαντάφυλλου σταθεροποιούν και ηρεμούν. Τα έλαια βανίλιας, λεβάντας, λεμονόχορτου, λεμονιού, τζίντζερ και υλάνγκ-υλάνγκ έχουν καθαριστικές, και αποτοξινωτικές ιδιότητες. Τα έλαια μαϊντανού, άνηθου, κανέλας, κόλιανδρου και λεμονόχορτου βοηθούν στην ενδυνάμωση του σώματος ενώ το κάρδαμο, ο κόλιανδρος, το χαμομήλι, ο άρκευθος, το φασκόμηλο και ο ευκάλυπτος βοηθούν στην καταπολέμηση των παθογόνων μικροοργανισμών και επιταχύνουν τη διαδικασία απομάκρυνσης των τοξινών.
Αρχαία Περσία:
Στην αρχαία Περσία, η αρωματοθεραπεία είχε εξαιρετική σημασία στον πολιτισμό και την ιατρική. Οι περσικοί βασιλείς και αριστοκράτες χρησιμοποιούσαν αρώματα και αιθέρια έλαια για την ενίσχυση του φυσικού τους αρώματος και τη δημιουργία μιας ευχάριστης αύρας.
Στην ιατρική, τα αιθέρια έλαια χρησιμοποιούνταν για θεραπευτικούς σκοπούς. Οι ιατροί προτείναν τη χρήση αρωματικών ελαίων για την ανακούφιση από διάφορες παθήσεις και την ενίσχυση της ψυχικής ευεξίας. Οι Πέρσες εκτιμούσαν τα αρώματα όχι μόνο για την υγεία αλλά και για την ευχάριστη ατμόσφαιρα που προσέδιδαν στα παλάτια και τα ανάκτορα τους.
Στην αρχαία Περσία, η αρρώστια γινόταν αντιληπτή ως προϊόν του κακού. Ο Ahriman και ο Ganak Mainyu θεωρούνταν οι κύριες αιτίες ασθενειών, που συχνά συνδέονται με δυσάρεστες οσμές και βρωμιά. Το κακό, οι αποκρουστικές μυρωδιές και ο μπαγιάτικος αέρας πιστευόταν ότι μεταδίδουν ασθένειες, ενώ οι αγνές θεότητες συνδέονταν με γλυκές μυρωδιές. Ως εκ τούτου, τα αρώματα χρησιμοποιήθηκαν σύμφωνα με τις θεϊκές δυνάμεις και χρησιμοποιήθηκαν αρωματικές ουσίες, βότανα και ξύλα ως μέσο πρόληψης για την εξάλειψη των αιτιών των ασθενειών και ως θεραπεία για ορισμένες ψυχικές και σωματικές ασθένειες.
